De terugreis - Twee memorabele vliegreizen

En dan is er de grote ontnuchtering: er moet ook weer terug worden gevlogen naar het oranjeland van herkomst. Die oranjegekte is me grotendeels ontgaan, en gezien de commotie over het "grote" lied ben ik er maar blij om ook. Ik had zo m'n eigen besognes. Vriezer en koelkast waren nog redelijk gevuld en ik kreeg het bij lange na niet allemaal op de laatste dag.

Dus leek het wel het aloude spelletje ren-je-rot om alles eruit te halen, restanten weg te gooien en daarbij ook denken aan de afvalscheiding die tegenwoordig moet worden uitgevoerd middels een hele grote felgekleurde klikobak die een keer per week aan de stoeprand wordt verwacht. Dit bleek nog een hele klus te zijn, maar het lukte. Toen ik de laatste oude appel door de voedselvermaler in 1 van de spoelbakken wilde laten vermorzelen ging het mis: de normaal luidruchtige verzameling scherpe tandwielen deed er plotseling het zwijgen toe. Da's nie goe! Het was een appel van het stevige soort en die mogen er eigenlijk niet in.....las later. Poeh. Geen tijd meer om het management in te lichten want ik moest weg, dus daar krijg ik zeker nog wat over te horen. Ik merk het wel.

Nadat de bullen in de auto waren gehesen ging de voordeur voor de laatst keer dicht en de sleutels in de lockbox.  Op naar het vliegveld. Wat volgde was toch nog een ritje van 40 minuten, maar ik was er perfect op tijd. Ik had nog tijd om bij Burger King, gezeten in een rustig hoekje, te ervaren hoe het ook weer was om ononderbroken te kunnen internetten. Deze eerste Delta vlucht verliep memorabel prettig. Ik had dan ook een hele rij voor mezelf. Af en toe wegdommelend in het zonnetje verliepen de twee en een half uur dan ook comfortabel en snel. In Detroit stapte ik over in een groter toestel dat me in iets meer dan zeven uur op hollandse bodem zou brengen. Dit was een memorabel slechte reis! Wat een pijn had ik in m'n knieën door de krappe beenruimte. De stoel voor me ging al gauw in de strekstand en dat betekende ruim zeven uur behelpen en zelfs daar eigenlijk geen ruimte voor hebben. Ik ben dan ook een aantal keren dit strafkampje ontvlucht om m'n heil te zoeken in het gangpad waar ik de bloedstroom weer op gang kon helpen. Ik kan me de Martinair vluchten zonder comfort class van heel vroeger nog herinneren, en daar leek het nu op qua been"ruimte".  Ik heb me dan ook voorgenomen om zeker op intercontinentale vluchten extra beenruimte te kopen want dit wil ik nooit meer meemaken.



Wachten op Detroit airport maar wel met wifi!




Daar zit ik dan...

Ik ben nu weer thuis in zonnig, maar nog lang niet lekker opgewarmd Nederland en de eerste jetlag is eruit geslapen (hoop ik). Ik wil alle volgers die al dan niet hun reacties achterlieten hartelijk bedanken voor het meelezen. Ik vond het erg leuk om de verslagen te maken, alhoewel het dit keer erg behelpen was met dat rare modem.

De zon komt op

 

Boven de Noordzee

 

Plaatje he?